نرسی ۲

چه خوبه که جاده زندگیمون رو اینقدر سبز کنیم که وقتی به آخر میرسیم یه ستاره باشیم.

نرسی ۲

چه خوبه که جاده زندگیمون رو اینقدر سبز کنیم که وقتی به آخر میرسیم یه ستاره باشیم.

کی بودیم؟ جی هستیم؟

برای اولین بار چشماتو باز می کنی یه پرستار که خیلی هم مهربون نیست میزنه پشتت و تو برای اولین بار جیغ می کشی و گریه می کنی، کم کم شیر می خوری، کم کم بچگی می کنی، کم کم پا میشی و راه میری و اولین زمین خوردن زندگیتو تجربه می کنی، کم کم حرف می زنی، یه روز یه لباس قشنگ تنت می کنن می ری کلاس اول، چند سال بعد راهنمایی رو تموم می کنی، و بعد پات به دبیرستان باز میشه، یه روز جنس مخالفو می شناسی، 18 سالته اولین بار عشقی رو تجربه می کنی و خیلی زود به قولی شکست می خوری  و  فکر می کنی دنیا رو سرت خراب شده و کارت تمومه، 22 دو ساله میشی تازه احساس می کنی که عقلت رشد کرده و به خودت میای می گی چه کارای احمقانه ای می کردم گاهی هم به خودت می خندی شاید هم از بعضی کارات لجت بگیره و بگی "مثل بچه ها". تازه به فکر پول در آوردن میوفتی "می خوام دستم تو جیب خودم باشه" و این اول بدبختی هاته، اگر خودتو کشتی درس خوندی و یه مدرکی داری که حداقل پیش خودت یه نیمچه امیدی داری که اونوم شانس کار پیدا کردنش پنجاه پنجاهه، اگر هم  که نتونستی یه مدرک دهن پر کن بگیری کلات پس معرکست و باید سگ دو بزنی ببینی کی و چه کسی می تونه پارتیت بشه و یه کار بخور نمیر برات پیدا کنه. 26 سالته خودتو نگاه می کنی می بینی خیلی هم چیزی نیستی یا اصلاً خیلی هم حرفی برای گفتن نداری که ای وای یهو اجالتاً عاشق میشی، اگر پسری شاید همه چیزو همه کسو ببری زیر سئوال و یا شاید با یه خورده عقل و سیاست همه چیزو روبراه کنی و اگر دختری باید بشینی بببینی کی پسر همه چیزو همه کسو میبره زیر سئوال یا با عقل و سیاست همه چیزو روبراه می کنه، شب عروسی ذوق می کنی و کمی هم فخر می فروشی، بعد یکی دو سال بچه دار می شی، یه بچه که یه پرستار که شاید یه خرده مهربون باشه میزنه پشتش و صدای گریه... و دوباره این تویی که ذوق میکنی. سال های زیادی زندگی می کنی گاهی خوشبختی، گاهی آخره بدبختی. گاهی ساز زندیگت کوکه و خوشی، گاهی هم دائم درجا میزنی و از این شاخه به اون شاخه میپری، جون می کنی، بچه بزرگ میشه، یه روز نوه دار میشی، برای اونم ذوق می کنی، یا پدربزرگ میشی یا مادر بزرگ که خودش به تنهایی عالمی داره و یک روز... بلاخره میرسی به سنی که بهت میگن "پیر شده" بله!! و برای اولین بار وقتی میشنوی که بهت می گن پیر شده یک بار دیگه چشمات باز میشه مثل اولین روزی که چشمات باز شد و یه پرستار که خیلی هم مهربون نبود زد پشتت و ... فقط یه تفاوت خیلی خیلی کوچیک وجود داره اونم اینکه اون روز خالی بودی اما حالا لبریزی، لبریز از زندگی. از خودت میپرسی چی دارم؟ اگر اعتقاد داشتی که دنیای دیگری هم هست کمی میترسی و اگر اعتقاد نداری که دنیای دیگری هست باز هم کمی میترسی. اینکه اعتقاد داری یا نداری مهم نیست مهم اینه که کمی میترسی. عده ای میگن اینجا پایانه ولی نه اینجا "نقطه سر خطه".

گفتار نیک*** پندار نیک***کردار نیک

سه تا فاکتوره که اول و آخرش به خداوند ختم میشه، اگر فراموش نکنیم "کی" بودیم و "چی" هستیم آیا چیزه دیگری هم برای سعادت نیاز داریم؟

 

 

ت.ن:

حرص نخورید. ناراحتی را نبلعید. همانطور که از خوردن غذای مانده و فاسد پرهیز می­کنید از جذب کردن و بلعیدن حرفهای مفت و مزخرف پرهیز کنید. نگذارید حرف­هایی که به نظر خودتان صحیح نمی­آید و چرند است، ذهن­تان را خراب کند و باعث شود که دچار تهوع فکری شوید.

شهامت

نمی دونم کی می اومد توی حیاط و خوشه های انگور که هنوز غوره بودند رو می کند چند تاشو می خورد و بقیش یا تو کوچه وقتی من می رفتم سر کار پیدا می شد یا زیر درخت انگور افتاده بود. شده بود یه علامت سئوال، اونی که غوره دوست داره خب چرا نصفه می خوره و بقیش رو پرت می کنه اینور و اونور؟ تا اینکه ....

شب توی حیاط راه می رفتم و مسواک می زدم که صدای چرق چرقی روی درخت انگور توجهم رو جلب کرد. گفتم وای جن!! بلاخره من می تونم یه جن ببینم!! آخه اصولاً جنا توی درخت انگور شبا می پلکیدن، البته می دونم که این فقط توی تخیلات فانتزیه منه و جنی جرأت نداره از دست ما آدما آفتابی بشه، نظر به اینکه شیطان نامه ی استعفاشو به خداوند ارائه کرده. البته این یه شایعست هنوز آدما جا دارن تا بد شدن.... (طبق بند 13 قانون اخلاق کشور پخش شایعات اخلاقی ممانعتی ندارد) وارد مسائل جانبی نشم. خلاصه این چرق و چرق جن نبود یه موجودی بود که اسمش موشه اما هیکلش هیچ شباهتی به موش نداشت میشه گفت یه کرکدیل به تمام معنا بود. امسال تک نخل توی حیاطمون حتی برای نشونه یک عدد خارک نداره و ما این نعمت رو مدیون دندون های تیز کرکدیل های موش نما و شاید هم موش های کرکدیل نما بودیم. جالب اینه که چند وقت پیش موجودی رو دیدم از اینور حیاط با سرعت نور رفت اونور حیاط، بله اون شکارگر معروف، راسوی عزیز بود در عجبم چطور هنوز با وجود یک شکارگر هنوز این کرکدیل ها هستند. البته راسو خودش معروف به موشه خرماست و می تونه یه متهم درجه دو باشه!!

گفتم جن یاد یه شب تابستون افتادم. از اون تابستون های گرم هلیله، از اون شبا که پشت سر هم برق می رفت و کولر و یخچال همسایه ها مث آب خوردن می سوخت. خلاصه اون شب دور همدیگه نشسته بودیم که برق رفت، خواهر و برادرام همه خونمون جمع بودن  و کلی سر و صدا بود اون زمانی بود که هنوز توی خونه ماهواره نداشتیم یعنی کمتر کسی ماهواره داشت وقتی برق رفت نمی دونم چطور شد که توی این تاریکی که خود به خود وحشت داره پدرم یادش افتاد که داستان های جنی تعریف کنه. ما هم بدمون نیومد. پدرم شروع کرد و از اولین باری که جن دید تعریف کرد:

.........

بدنمون داشت مور مور می کرد که یهو  برق اومد، قرار بود فیلمی شروع بشه کانال مورد نظر خوب نمی گرفت و ما یکیمون باید می رفتیم آنتن رو می چرخوندیم هیچ کس جرأت نمی کرد که بلند بشه و پاشو به تنهایی از در حال بزاره بیرون. اونی که مثلا خیلی ادعاش میشد که شجاعه و نمی ترسه بلند شد گفت: برید عامو الان خودم می رم. خواست دستشو از پنجره بکنه بیرون که من جیغ زدم: جننننننننننننننن. و برادرم فرار رو بر قرار ترجیح داد. اون شب هیچ کسی آنتن رو نچرخوند....و ما کلی خنیدیم.

بعضی وقت ها اتفاق هایی می افته که دلت می خواد راجع بهش با یکی حرف بزنی ولی می دونی که نمیشه. کمک می خوای و نمی دونی باید از چه کسی کمک بگیری، یا حتی کمک هم نه، فقط می خوای حرف بزنی چون حرف زدن خودش یه تخلیه ی روانیه که خیلی می تونه اثرگذار باشه، ولی هر جور بهش نگاه می کنی می بینی  که حرف زدن راجع به این موضوع یه فاجعست، و اگر حرف نزنی این تویی که ذره ذره می پاشی و نابود میشی. انتخاب!! گاهی نمی دونیم قدرت این رو داریم که جایی شهامت به خرج بدیم و از خودمون بگذریم؟!!

زندگی یک در میونه، یک بار پر از شادیه یک بار پر از غم و غصه، و چقدر دلسرد کننده هستش که همیشه قرعه ی طولانی بودن به نام غم و غصه های انسان می افته.