نرسی ۲

چه خوبه که جاده زندگیمون رو اینقدر سبز کنیم که وقتی به آخر میرسیم یه ستاره باشیم.

نرسی ۲

چه خوبه که جاده زندگیمون رو اینقدر سبز کنیم که وقتی به آخر میرسیم یه ستاره باشیم.

صدای درد

پشت در اتاق عمل نشست و بغضی که چند ساعت تو دلش نگه داشته بود رو شکست و زد زیر گریه. یه گریه از جنس درد. درد دل، درد قلب، درد سر، نه هیچ کدوم... خیلی بدتره، خیلی عمیقتره، عذاب میده، میکشه، له می کنه، خورد می کنه، شکنجه میده، نه تن رو، بلکه روح رو نابود می کنه. آره روح رو، روحی که میره و دیگه سالم و آروم به تن بر نمی گرده. این درد درد پستیه، درد پلیدیه، درد هوسبازیه. آره این درد جنس زن از پلشتی و ناعدالتی و بی قانونیه.

از بهزیستی آوردنش. تو اتاق عمله. 12 سالشه. بچش؟ آره 9 ماه کامله.

اولین چیزی که با دیدنش تو ذهنش میاد دختر بچه ایه که ادای یه زن حامله رو در آورده و برای بازی بچگانش یه عالمه پارچه گذاشته زیر لباسش. اما اینی که رو تخت خوابیده اصلن چیزی نیست که توی تصور خانم دکتر میاد. این دختر بچه ای که به سختی تا کمر خانم دکتر میرسه فقط 12 سالشه و بارداره و هرگز پارچه ای زیر لباسش قایم نکرده و هرگز نخواسته بازی کنه فقط بازیچه دست روزگار شده.

- به مادرم میگفتم شوهرت آدم خوبی نیست. باور نمی کرد و می گفت: حتمن تو دختر بدی هستی. دست و پامو شکوند تا تونست...

دلش می خواست زار بزنه به حال بچه ای که باید دردی رو تا ابد تو دلش نگه داره، دختر بچه ای که خدا میدونه چی کشیده، دختر بچه ای که انگار یک قرن بزرگتر شده و دیگه هرگز نمی تونه یک دختر بچه باشه.

با بارها تا خدا رفتن و برگشتن یک دختر بچه، یک پسر بچه قشنگ و سنگین وزن متولد میشه. یک طفل معصوم در درون یک طفل معصوم دیگه. طفلی که محکومه به بزرگ شدن توی بهزیستی، بدون پدر، بدون مادر، با یک گذشته مبهم و آینده نامعلومه.

یعنی جنایت. جنایتی که قانونی براش نیست.

"همه ما قاضی هستیم، همه ما در برابر دیگری گناهکاریم، همگی به روش رذیلانه ای مسیحی و تک تکمان مسلوب و خود هنوز نمی دانیم"

 

ت ن:

اینجا زمین است. ساعت نامعلوم و این صدا صدای درد است.

نظرات 6 + ارسال نظر
زمردی چهارشنبه 27 آذر‌ماه سال 1392 ساعت 12:42 ق.ظ http://znz.blogsky.com

سلام سایت پر محتوا وزیبایی دارید به منم سر بزنید مرسیznz.blogsky.com

متشکرم. حتمن

حاجی چهارشنبه 27 آذر‌ماه سال 1392 ساعت 08:23 ب.ظ http://bishehr.com

سلام
.
خواندم،حرفم نمی آید.
سکوتی مبهم و ناچار.
.
خدا حافظ

درود حاجی.
انگار قرن ها می گذره و ما مجبوریم همین کار رو بکنیم. سکوت از سر ناچاری.
خدا محافظ شما هم باشه.

hassan شنبه 30 آذر‌ماه سال 1392 ساعت 12:25 ق.ظ

aram jan salam, modathast ke azat khabar nadaram, az neveshtat kheili khosham umad, dastet dard nakone o khaste nabashi, barat arezooye salamat, movafaghiyat arezoo mikonam, age forsat kardi sari be man bezan, ghorbanet hassan

سلام آقا حسن.
حالتون چطوره؟ چقد خوشحال شدم وقتی کامنت شما رو دیدم. خیلی خوبه که با یاد کردن همدیگه رو سورپرایز کنیم. و خیلی خوشحالتر شدم از اینکه سلامت هستید. حتمن بهتون سر میزنم. می خوایم دسته جمعی بیایم آلمان خونتون که به اندازه کافی بزرگ هست؟
بازم میگم خیلی خوشحال شدم که بهم سر زدید.
حتمن با هم صحبت می کنیم به زودی.
خداوند نگهدارتون باشه.

حمید دوشنبه 2 دی‌ماه سال 1392 ساعت 10:36 ب.ظ

سلام من وبلاگتون رو همیشه دنبال میکنم خیلی وقته دیگه مطلب جدیدی نذاشتی قشنگ بود مطلبتون سعی کنید چیزای شاد هم بنویسید وبلاگها شده غم خونه همشون

درود به شما.
ممنون که برای اینجا وقت میزارید. موافق نوشتن از درد نیستم، موافق نوشتن حرفهای ناامید کننده نیستم اما نمیشه نگفت، نمیشه ننوشت، نمیشه کتمانش کرد.اگر قانونی نیست چرا حداقل نتونیم حرف بزنیم. وقتی سر دوست من کنار یک حوض بریده میشه چطور ننویسم؟ چطور نگم؟ هیچکس نمیخاد صداى درد رو بشنوه. من هم نمیخام، هیچ زنی نمیخاد. تحمل کنید ، شاید روزی این صدای بی قانونی زمزمه گوش زن های مملکت نباشه. شاید. پس تحمل کنید.

حاجی جمعه 13 دی‌ماه سال 1392 ساعت 11:19 ق.ظ http://bishehr.com

سلام

درود به شما جناب انصاری.
عرض ادب از ماست.

سیداکبر موسوی پنج‌شنبه 1 خرداد‌ماه سال 1393 ساعت 01:10 ق.ظ

خداوندا یاریمان کن همیشه انسان بمانیم....

آمین سید

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد