یه منه تو خالی!!

عشق عمومی

اشک رازی ست

لبخند رازی ست

عشق رازی ست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگوئی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی ...

من درد مشترکم

مرا فریاد کن.

درخت با جنگل سخن می گوید

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو

دستت را به من بده

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده،

من ریشه های ترا دریافته ام

با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام

و دست هایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام

برای خاطر زندگان،

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام

زیبا ترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال

عاشق ترین زندگان بودند.

دستت را به من بده

دست های تو با من آشناست

ای دیر یافته! با تو سخن می گویم

بسان ابر که با توفان

بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا

بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من

ریشه های ترا دریافته ام

زیرا که صدای من

با صدای تو آشناست.

"احمد شاملو- کاشفان فروتن شوکران"

ت.ن:

گاهی فکر می کنیم کاری که کردیم عاقلانه ترین کاره، گاهی همه اصول رو کنار می زاریم و تمام زندگیمون میشه "من". یه منِ تو خالی که سرتاپا حرفه. همیشه حرف می زنیم و تظاهر می کنیم، حرف میزنیم و خودمون رو گول میزنیم و تا آخر این راه اشتباه رو پیش میریم، دوستامون رو دشمن میبینیم و دشمنامون رو دوست. وقتی بهمون می گن "تو" بهمون بر می خوره و فکر می کنیم منطق مائیم، انگار یادمون میره این "تو" خوده "منِ".